Aan het begin van de winter presenteert het Glasmuseum een nieuwe focus, gewijd aan een monument uit de geschiedenis van het hedendaagse glas: Antoine Leperlier. Deze tentoonstelling is een gelegenheid om terug te blikken op de laatste 15 jaar van artistieke creatie, waar kleur geleidelijk aan zijn plaats heeft teruggekregen in de artistieke aanpak van deze productieve kunstenaar om zijn doel te dienen: de tijd in de materie bevriezen.
Antoine Leperlier, geboren in 1953 in Evreux, woont nog steeds in de kleine gemeente Conches-en-Ouche in Normandië, waar zijn familie vandaan komt. Afkomstig uit een lange lijn van kunstenaars, toonde hij al vroeg een grote interesse in kunst. Onder zijn illustere voorouders is zijn grootvader François Décorchemont (1880-1971) die in de 20e eeuw een uitzonderlijke beoefenaar van glaspasta was. Deze laatste oefende een bepalende invloed uit op Antoine Leperlier: als tiener maakt hij al kennis met deze techniek, onder het toeziend oog van zijn voorvader.
In 1972 ging Antoine Leperlier naar Parijs om filosofie en beeldende kunst te studeren aan de Sorbonne en de Ecole du Louvre. In 1978 nam hij de aantekeningen over van zijn in 1972 overleden grootvader over om te experimenteren met glaspasta. Hij wordt al snel vergezeld door zijn broer Étienne (1952-2014), met wie hij bijna 10 jaar lang het familieatelier deelde. In 1981 behaalde hij zijn eerste onderscheiding door laureaat te worden van de Fondation de France. Het jaar daarop nam hij deel aan zijn eerste tentoonstellingen.
Antoine Leperlier heeft de carrière van kunstenaar onomarmd met een medium dat begin jaren tachtig in West-Europa nog steeds wordt gezien als een handwerkmateriaal. Hoewel we geneigd zouden zijn om zijn eerste creaties “etalageobjecten” te noemen, dragen ze al de basis van zijn artistieke reflectie die hem gedurende zijn hele carrière zal bezielen: de tijd begrijpen en vormgeven. In de afgelopen veertig jaar heeft Antoine Leperlier gezocht naar de beste manier om de tijdelijkheid te bevriezen, van zijn eerste “vazen” uit het begin van de jaren tachtig tot de serie “Veduta interna” van vandaag, via die van onder andere “Effect van het geheugen”, “Still life”, “Melancholie de la Sphère”, “Vanité au repos”, “Flux et fixe”, “Vlech et Os” en “Espace d’un instant”. Zoals hij graag benadrukt, een glasblok is licht, licht is tijd en glas is het materiaal van tijd.
Naast artistieke creatie en zijn onderzoek heeft Antoine Leperlier veel tijd besteed aan het delen van zijn kennis over de glaspastatechniek maar ook over de kunstwereld. Tussen 1989 en 2002 gaf hij meermaals les aan de zomeruniversiteit van het atelier van het Glasmuseum van Sars-Poterie. In 1997 was hij gastartiest aan de Pilchuck Glass School in Seattle. In 2000 was hij in Montreal aan het Centre des métiers d’Art du verre en in 2006 op het International Glass Symposium van Novy Bor in Tsjechije. Hij reist ook de wereld rond om lezingen te geven: Chicago, Borgholm (Zweden), Amsterdam, Taiwan, Parijs, Shanghai… Hij heeft vele onderscheidingen gewonnen, waaronder de Liliane Bettencourt Prize (2001) en de Bombay Sapphire Prize (2015). Gedurende zijn carrière heeft hij deelgenomen aan vele collectieve en persoonlijke tentoonstellingen. Hij wordt ook al vele jaren vertegenwoordigd door de Galerie Capazza (Nançay, Frankrijk) en de Galerie internationale du Verre (Biot, Frankrijk). Met een leven gewijd aan kunst en onderzoek heeft Antoine Leperlier ongetwijfeld bijgedragen aan het schrijven van de geschiedenis van het hedendaagse glas.
