De jaren 50 en 60 worden beschouwd als een periode van grote creatieve prestaties op het gebied van Muranoglas. Innovatieve trends uit de vooroorlogse periode floreerden hier: met de ontwerper Fulvio Bianconi ontstond een nieuwe stijl, gekenmerkt door een spontane en ironische benadering van het materiaal. Tegelijkertijd leverde het vakmanschap van de Muranoglasmakers adembenemende resultaten op. De objecten van Archimede Seguso bijvoorbeeld betoveren door hun hoge mate van complexiteit. Zo illustreren de tentoongestelde objecten de spanning tussen traditionele technieken enerzijds en de lijnen van de Muranoglasproductie, ontwikkeld door de impulsen van de hedendaagse kunst anderzijds.
De nieuwe speciale tentoonstelling in de glasfabriek Gernheim brengt voornamelijk werken uit privécollecties samen. De tentoonstelling bestrijkt de gebieden van Ercole Barovier, die als glastechnicus experimenteerde met glaskwaliteiten en insluitsels, tot Fulvio Bianconi, die zelfs brak met traditionele ambachtelijke technieken door imperfectie tot een designelement te verheffen. Paolo Venini speelde een belangrijke rol in deze artistieke opleving en nodigde al ruim vóór de jaren vijftig systematisch internationale beroemdheden uit naar Murano. Ook andere grote fabrikanten omarmden deze trends, zoals Aureliano Toso en Alfredo Barbini, die met de grootste precisie enorme objecten in de oven vervaardigden en daarmee volledig braken met traditionele vormen.
